2009-09-12 - oude berggeit

Van Beirut heb ik een busje terug richting Syrie genomen. Bij de Libanese grens moest ik een exitstempel laten stampen, die de andere mensen in het busje zonder problemen kregen, maar bij mijn paspoort begon de genswacht een beetje moeilijk te kijken en achter zijn oor te krabben. Hij legde in het arabisch aan mij uit wat het probleem was, en er werd een hogere officier bij gehaald. Deze man sprak een paar woorden engels en wist duidelijk te maken dat ik een visum voor een maand had, en maar een week in Libanon was verbleven, wat wel erg verdacht was. Mijn paspoort en ik werden meegenomen naar het kantoor van de commandant voor opheldering. Na een ondervraging wat ik precies in Libanon gedaan had en waarom ik een visum van een maand had (wat ik niet echt uit de arabische stempel op kon maken), werd er druk getelefoneerd en mijn paspoort doorgelicht. Uiteindelijk mocht ik gaan en kon het busje dat op mij stond te wachten vertrekken. Bij de Syrische grens moest ik weer een visum kopen, wat geen probleem was, en zag ik weer de Amerikaan zitten die ik ook op de Turks-Syrische grens tegenkwam. Ditmaal zat hij al 6 uur te wachten op zijn visum.
In Damascus ben ik naar hotel al-Rabie gegaan, waar ik een groep reizigers tegenkwam die elkaar allemaal onderweg tegen waren gekomen en nu met elkaar reisden. Die avond zijn we met zijn allen uit eten gegaan, wat na zonsondergang geen probleem is, in tegenstelling tot overdag, wanneer er nergens voedsel te vinden is tijdens Ramadan. De volgende dagen heb ik met deze groep doorgebracht in Damascus, tot het grootste deel weer vertrok. Twee Australiers bleven in Damascus om er Arabisch te gaan studeren, en hadden een kamer gehuurd waar ik ook een paar dagen kon overnachten. Ze hadden een Belg overgehaald om ook te blijven en Arabisch te studeren, en met deze groep besteedden we het grootste deel van de dag met eten zoeken. Een van de Australiers was van plan om zijn baard te laten trimmen bij de kapper, wat voor mij de gelegenheid was om tegelijkertijd de ragebol van mijn hoofd te laten verwijderen. Na een paar dagen besloot ik weer te vertrekken, en trok ik de woestijn in.
Midden in de Syrische woestijn ligt een stad, Palmyra, waarnaast de ruines van een romeinse stad met dezelfde naam liggen. Deze stad was in vroegere tijden een tussenstop voor de karavanen die de handelsroute tussen de Middellandse zee en de Euphrates aflegden. In die tijd duurde het dagen, maar tegenwoordig is het vier uur rijden door de woestijn om er te komen. Na hier een tijdje rongelopen te hebben ben ik doorgegaan naar de Deir ez Zur aan de Euphrates. Hier waren ze duidelijk nog niet echt aan toeristen gewend. Het duurde ook niet lang voordat ik een stroompje kinderen achter me aan had lopen die toen ze in de gaten hadden dat ik een kastje had waarmee ik plaatjes van ze kon maken niets anders meer wilden dan op de foto gaan.
Van Deir ez Zur ben ik naar Raqqa gegaan vanwaar ik naar het noorden terug naar Turkije ben gegaan. Bij de Turkse grens stond een mannetje met een mondkapje die in het Turks tegen me aan begon te ouwehoeren en een apparaat in mijn oor duwde. Later vertelde een andere grenswacht me in het Engels dat het een controle was of ik de varkensgriep had. Eenmaal weer aan het liften kwam ik door dorpjes waar ik net als in Deir ez Zur aangegaapt werd alsof ik een buitenlander was, wat ik nogal vreemd vond omdat dit in het westen van Turkije totaal niet het geval was. Totdat een man die me een lift gaf en Duits sprak me duidelijk maakte dat ik me in het Koerdische gedeelte van Turkije bevond en ze hier nooit iemand van buitenaf zagen. Na een paar dagen arriveerde ik in Ayder, een dorpje hoog in de Kackar bergen dat een goede uitvalsbasis is voor als je de bergen in wilt. In het pension ontmoette ik Eric, een Amerikaan en Deniz en Gokben, 2 Turkse meiden die ook de bergen in gingen. De volgende dag zijn we met zijn vieren vertrokken naar een aantal meren boven in de bergen. Toen we bijna boven waren kwamen we een 70 jaar oud Turks vrouwtje tegen, waarmee we via Deniz en Gokben konden communiceren. Ze was vroeg in de ochtend vertrokken en had de route waar wij nog mee aan het worstelen waren al op haar gemakkie afgelegd. We konden natuurlijk niet verder voordat we allemaal met deze berggeit op de foto stonden. Eenmaal bij de meren aangekomen hadden we een paar uurtjes rust waarna de andere drie weer naar beneden gingen. Ik besloot bij de meren te kamperen om de volgende dag de pas van zo’n 3300 meter te beklimmen. s’Nachts barstte er een gigantische onweersbui los waarin ik dacht dat mijn tentje met mij erin weg zou waaien, en anders wel getroffen zou worden door de bliksem. Dit gebeurde allebei niet en de volgende dag was het weer droog. Toen ik mijn tentje ingepakt had kwam er net een Israelisch koppel bij de meren aan die het de dag ervoor net niet gehaald hadden voor de bui, en op de helling hadden moeten bivakeren die nacht. Met dit koppel heb ik ontbeten bij de meren, waarna ik mijn weg naar de pas gemaakt heb.
Op de terugweg naar beneden kwam ik een paar andere Israeliers tegen die ook op weg terug naar Ayder waren, en met hen heb ik lunch gegeten. Terug in Ayder was Eric nog in het pension, en net van plan om naar de hamam te gaan met een paar Israeliers, en omdat ik aardig gebroken was besloot ik mee te gaan. De hamam had een heet bad dat gevoed werd door een hete bron. Het water was ongeveer 55 tot 60 graden, wat voor mij net een beetje aan de hete kant is, en waarin het me ook niet lukte om langer dan een paar minuten in te blijven. Op een gegeven moment kwamen er een paar locale mannen de hamam in die zonder blikken of blozen in het bad doken en er ook lekker in bleven poedelen. Na de hamam heb ik het avondeten met een paar Israeliers genuttigd, die me duidelijk maakten dat dit zo’n populaire bestemming was voor Israeliers omdat dit de dichtstbijzijnde plek was waar ze de bergen in konden.
De volgende dag ben ik de bergen uit gegaan richting Georgie, om er de volgende dag aan te komen.
   

Reacties(9) - Voeg reactie toe

zKcwMddnUMtkrNJNH

Iuqmdf http://www.FyLitCl7Pf7kjQdDUOLQOuaxTXbj5iNG.com   

2015-10-25

nrnvag

CKh0zO <a href=\"http://stzsftonteye.com/\">stzsftonteye</a>, [url=http://zovmzxcbqjtj.com/]zovmzxcbqjtj[/url], [link=http://omuldczfgcxn.com/]omuldczfgcxn[/link], http://ntnwzymqndrf.com/   

2015-01-29

RBtpxMBoMIGnYvL

Heerlijk weekend gehad in de cotgtae. Een heerlijke rustige plek, om de hoek bij Park de Hoge Veluwe. Maar ook erg dichtbij de stad Arnhem. Erg leuk dat je een compleet eigen huisje hebt achter het huis van de familie Veraart. Een zeer geschikte plek voor een gezin met kinderen.En niet alleen een hele gastvrije gastvrouw, die een heeeerlijk ontbijt maakt, maar ook erg leuke en lieve kinderen! Echt een leuke plek en wij komen zeker nog eens in een ander jaargetij terug.Groeten,Ronald, Karin, Jelle & Lies   

2012-09-08

Michiel

Hee Niels,

alles gaat dus nog helemaal op rolletjes. Als je cashflow wat kritischer wordt moeten we maar een fonds oprichten: Help Niels de Wereld door of Geef Wijsheid een Kans. Ik zou zeggen, probeer zo ver mogelijk te komen, de terugweg lukt vast met een beetje humanity ; ) Kijk weer uit naar je nieuwe verhaal!!!    

2009-10-07

Betty

Hoi Niels, zoals Mariette al schreef is het hier heerlijk weer. Dit weekend wordt er hier op de boerderij gespeurd en met mooi weer is dat altijd leuk. Vorige week met Cindy bij Jeriel en Cynthia hun huis wezen bekijken (zoals Cynthia je al meedeelde) en ik moet zeggen....een heel leuk huis. Ik ben eindelijk klaar met verven op de kamer van Sven, nu nog behangen, nieuwe gordijnen naaien, nieuwe vensterbank en nieuwe vloerbedekking, dan kan hij weer van jouw kamer naar zijn eigen bed verhuizen. Nu is hij in Duitsland naar de verjaardag van Joey en hij gaat zijn best doen om morgen op tijd op het feest van opa en oma te zijn. Nou, we bellen binnenkort wel weer een keertje, nu ga ik naar de verjaardag van Cindy. Dag knul, ik hou van je, je mammie   

2009-09-19

Mariette (en Willem en Joost)

Heeeeee Niels,
Eindelijk weer eens tijd om je site te bekijken (een vakantie en keukenverbouwing later). Wat een heerlijke verhalen (op de onweersbui hoog in de bergen na...lijkt met scary, niks voor mij in m\'n eentje). De geschiedenisboekjes gaan in het echie voor jou open als je op al die historische plekken bent. Dat worden heel wat fotoavondjes als je weer thuis bent.
Het is nu in Nederland een prachtige nazomer; dit weekend het 55jarig huwelijksfeest van Opa en Oma en het schijnt 23 graden te worden! ongekend voor 20 september. We zullen zondag een glaasje op je gezondheid drinken. Het ga je goed. Liefs van ons allemaal.    

2009-09-18

Lidy en Peter

Hai Niels,
Leuk die foto\'s, zijn we weer een beetje bij, vergeleken met Nederland zie ik weinig bomen en groen beetje dor daar zeker. Wel leuke kindertjes.
Nou goede reis verder en we volgen je.
Groeten uit Nieuwveen.    

2009-09-17

Cynthia

Hey Niels,

Bevalt het reizen nog een beetje? Zo te lezen wel! Was alleen wel ff benieuwd want had je nou varkensgriep??
Oh ja bij het verhaal hierboven vergat betty te vertellen dat ze morgen samen met cin bij mn huisje komt kijken! Woon dr ondertussen al 5 maanden maar beter laat dan nooit he
Groetjes Cynthia   

2009-09-14

Betty

He lieverd, dus je bent nu al Georgie. Dat is weer snel gegaan zeg. En wat leuk om die prachtige foto\'s uit Syrie en Libanon te kunnen zien. Heb genoten van je foto\'s én van je verhaal. Sven is momenteel in Tiel voor een weekendje Appelpop, dinsdag ga ik met Cindy een daagje winkelen en aansluitend naar haar diploma-uitreiking (lekker snel als je al in juni geslaagd ben, maar goed). Vandaag zag ik een verhuiswagen aan de overkant staan, dus ik denk dat we nieuwe overburen hebben, Jan en José met hun gezin zijn in de boerderij getrokken en Koos en Corrie moeten het veld ruimen. Ze hebben een huisje op het Rode Dorp op de Lange Burchwal. Straks gaan we naar een feestje van Piet Janmaat, die wordt vandaag 50 en morgen hebben we een feestje van Carl en Tineke, die beiden 50 zijn geworden. Feest alom dus. Morgenochtend moet ik waterspeuren in Muiden. Bob en Nicolet zijn verhuisd naar Kudelstaart, we zijn afgelopen week hun huis wezen bekijken. Ze hebben een prachtig huis en genieten van alle ruimte na jaren in die kleine stacaravan gewoond te hebben. Tara is de laatste tijd heel erg gestresst en ik heb geen idee waardoor. Ze heeft al een keer het gaas van het hek van de uitloop getrokken en vanmorgen kwam ik thuis van de training met Jiska en de hele keuken was een groot bloedbad. Heeft ze met haar neus het glas in lood gebroken en er toen stukken uit gehapt. Nu kan ze dus niet meer alleen in huis blijven (veel te gevaarlijk) en moet ze verhuizen naar een kennel als wij niet thuis zijn. Daar zal ze niet erg happy mee zijn, maar het is niet anders.
Nou joh, veel plezier in Georgie, pas goed op je zelf en geniet van je verdere reis. Heel veel liefs van je mammie    

2009-09-12